Περί φιλίας και αγάπης

      Τέλειωσαν οι διακοπές των Χριστουγέννων και ο καθένας επέστρεψε στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Για λίγες μέρες ακόμα θα συνεχίσουμε να ανταλλάσσουμε ευχές του τύπου «Καλή Χρονιά, υγεία, ειρήνη, αγάπη σ’ όλο τον κόσμο».

Και μετά;

    Θα θυμηθούμε και πάλι την ειρήνη, το συνάνθρωπό μας ,τα παιδιά του κόσμου, την αγάπη το … Πάσχα.

Λες και όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ως διά μαγείας θα εξαφανιστούν τα προβλήματα, η φτώχεια, η ανημπόρια, η εκμετάλλευση, το μίσος, ο πόλεμος, η αρρώστια.

Και θα ξεχάσουμε απορροφημένοι στον αγώνα μας για την κατάκτηση της προσωπικής μας ευτυχίας  που συχνά ταυτίζεται με την ικανοποίηση των  υλικών και μόνο αναγκών μας, την προσφορά στο συνάνθρωπο, τη φιλία, την αγάπη.

    Τούτες οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου, καθώς  προετοίμαζα τη διδασκαλία  της ενότητας της νεοελληνικής γλώσσας  που  έχει ως θέμα τη φιλία και την αγάπη.

Και όταν ήρθε η ώρα της συζήτησης  στην τάξη,  με μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση είδα ότι δε χάθηκε η ελπίδα. Τα παιδιά μας πιστεύουν ακόμη και στη φιλία  και στην αγάπη.

      Τους εύχομαι , λοιπόν, να κρατήσουν και στο μέλλον την ψυχή και την καρδιά τους  άδολη και να μην ξεχάσουν ποτέ πως η ευτυχία  βρίσκεται γύρω μας , σ’ ένα χαμόγελο, σε μια καλημέρα, στο πρόσωπο του συμμαθητή  ή του συνεργάτη μας , του φίλου μας…

  Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

    Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

(Απ. Παύλου Α' Κορινθ.ιγ΄)

Κι αν όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ ακόμα και των αγγέλων, μα δεν έχω αγάπη μοιάζω με χάλκινο σκεύος που αχολογάει ή με τύμπανο που αλαλάζει.

Κι αν έχω προφητικό χάρισμα και γνωρίζω όλα τα μυστήρια κι αν κατέχω όλη τη γνώση, μα και όλη την πίστη αν έχω ώστε και βουνά να μετακινήσω, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα.

Κι αν μοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς, ακόμα κι αν παραδώσω το σώμα μου στη φωτιά για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη όλα είναι μάταια.

Η αγάπη εύκολα συγχωρεί, η αγάπη πάντοτε το καλό κάνει , η αγάπη δε φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν περηφανεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν τα θέλει όλα δικά της, δεν οργίζεται, δε σκέφτεται το κακό, δε χαίρεται με το άδικο,

αλλά χαίρεται, όταν επικρατεί η αλήθεια.

Όλα τα ελαττώματα του άλλου τα σκεπάζει ,πιστεύει πάντα στις καλές διαθέσεις του, ελπίζει πάντα πως θα διορθωθεί  και όλα τα υπομένει.

Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ…