ΕΡΓΑΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ

ΙΔΡΥΣΗ:

Έως και τον 13ο αιώνα, ουσιαστικά δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σώμα της Καθολικής Εκκλησίας που να ασχολείται αποκλειστικά με το θέμα των αιρετικών, τις συλλήψεις τους και τις δίκες τους. Το 1227 όμως, Ο Πάπας Γρηγόριος Θ', ιδρύει την Ιερά Εξέταση, δικαστικό σώμα της Εκκλησίας, αρμόδιο για την δίωξη αιρετικών, και με -για πρώτη φορά- παπική άδεια χρήσης της θανατικής ποινής.

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ:

Ο Αλέξανδρος Δ', το 1258, σε μια προσπάθεια να χαλιναγωγήσει την δράση της Ιεράς Εξέτασης και να περιορίσει την έκταση που είχε πάρει, διατάζει την διακοπή της χρήσης βασανιστηρίων, να περιοριστούν μόνο στις υποθέσεις αιρετικών και να αποκλείσουν τις υποθέσεις Μαγείας. Αλλά το διάταγμά του «έπεσε στο κενό» και η Ιερά Εξέταση συνέχισε την δράση της, ανενόχλητη από το διάταγμα. 7 χρόνια αργότερα, το 1265, ο Κλήμης Δ' επαναφέρει επίσημα τη χρήση βασανιστηρίων και το 1326 με διάταγμα της Εκκλησίας, η Ιερά Εξέταση έχει πλέον και επίσημα την άδεια να εξετάζει υποθέσεις Μαγείας. Εκείνη τη χρονιά, ξεκινά πλέον επίσημα το λεγόμενο «κυνήγι μαγισσών».

ΤΟΠΟΙ ΔΡΑΣΗΣ:

Ξεκινώντας την ιστορία της, η δράση της Ιεράς Εξέτασης περιορίστηκε κυρίως στην βόρεια Γαλλία και την νότια Ιταλία, διώκοντας τους Φραγκισκανούς και τους Δομινικανούς.

ΤΑ ΜΕΛΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ:

Η Ιεραρχική «πυραμίδα» της Ιεράς Εξέτασης, ξεκινούσε από 2 ισόβαθμους Ανώτατους Ιεροεξεταστές, που έδιναν αναφορά κι έπαιρναν διαταγές κατ’ ευθείαν στον και από τον Πάπα. Αυτοί με την σειρά τους, μετέφεραν την διαταγή στους υπόλογούς τους Ιεροεξεταστές, οι οποίοι αποτελούσαν ένα σώμα που απαρτιζόταν όχι μονάχα από κληρικούς, μα κι από αξιωματικούς και από συμβούλους.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ:

Οργανωμένοι σε ομάδες, οι Ιεροεξεταστές ταξίδευαν από χωριό σε χωριό, παραμένοντας για όσο χρονικό διάστημα θεωρούσαν απαραίτητο. Αρχικά ανήγγειλαν σε κεντρικό σημείο του χωριού διαταγή να παραδοθούν αυτόβουλα οι αιρετικοί. Όσοι παραδίνονταν μόνοι τους, λάμβαναν έναν μήνα χάριτος πριν δικαστούν και η καταδίκη τους ήταν πιο ήπια, αλλά ποτέ αθωωτική.

Το επόμενο βήμα ήταν η εξέταση των κατοίκων, αναζητώντας αυτούς που δεν παραδόθηκαν. Τις πρώτες πληροφορίες τις λάμβαναν από τους κληρικούς της περιοχής, οι οποίοι δεν ήταν πάντα συνεργάσιμοι. Ακολουθούσε ανάκριση των κατοίκων, και για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συγχωριανούς τους. Όσοι κατηγορούνταν από 1 συγχωριανό τους, θεωρούνταν ύποπτοι και όσοι κατηγορούνταν από τουλάχιστον 2 συγχωριανούς τους, θεωρούνταν ένοχοι. Στην συνέχεια καλούνταν δημόσια οι ύποπτοι και ένοχοι να παρουσιαστούν. Όσοι παρουσιάζονταν, φυλακίζονταν αναμένοντας την δίκη και καταδίκη τους. Όσοι αρνούνταν να παρουσιαστούν, συλλαμβάνονταν δια της βίας. Και αυτοί που παρουσιάζονταν μετά την κλήση και αυτοί που συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν, βασανίζονταν εάν δεν ομολογούσαν αμέσως, δικάζονταν και καταδικάζονταν πρώτοι. Το 1/3 των υποθέσεων έφταναν στα βασανιστήρια.

ΠΟΙΝΕΣ:

Οι πλέον διαδεδομένες μορφές βασανιστηρίων ήταν το μαστίγωμα, το κάψιμο με πυρωμένο σίδερο σε διάφορα σημεία του σώματος, ο τροχός, το κάψιμο των ποδιών με κάρβουνα και το κρέμασμα από τους καρπούς με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη. Τα βασανιστήρια συνεχίζονταν, μέχρι ο/η κατηγορούμενος/η να ομολογήσει ή... να πεθάνει. Λόγω του ότι υπήρχαν διαφωνίες, ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, για το εάν η ομολογία μετά από βασανιστήρια είναι έγκυρη, οι ιεροεξεταστές σταματούσαν τα βασανιστήρια όταν ο/η κατηγορούμενος/η ομολογούσε και μετά από αρκετές ώρες του/ης ζητούσαν να επιβεβαιώσουν την ομολογία του/ης. Εάν αρνιόταν να επιβεβαιώσει, ξανάρχιζαν τα βασανιστήρια.

Από 50.000 έως 100.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο από την Ιερά Εξέταση, και έως περίπου 200.000 δικάστηκαν, βασανίστηκαν ή/και πέθαναν στην φυλακή ή κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων, μέσα στην περίοδο 1300-1800, μόνο στην Ευρώπη.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ.
ΠΗΓΗ: http://www.artofwise.gr/html/categories_content/anadromes/ieraeksetasi.html